Airiños, airiños, aires

Airiños, airiños, aires,
airiños da miña terra,
airiños, airiños, aires,
airiños levaime a ela.

Sin ela vivir non podo,
non podo vivir contenta,
que a donde queira que vaia
cróbeme unha sombra espesa.
Cróbeme unha espesa nube
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada
que a miña vida envenena.
Lervaime, levaime, airiños,
como unha folliña seca,
que seca tamén me puxo
a callentura que queima.
¡Ay! si non me levás pronto,
airiños da miña terra,
si non me levás, airiños,
quisais xa non me conesan,
que a frebe que de min come
vaime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamén traidora se ceiba.

[…]

Levaime, levaime, airiños,
levaime a donde espera
unha nai, que por min chora,
un pai que sin min n´alenta,
un irman por quen daría
a sangue das miñas venas,
e un amoriño, a quen alma
e vida prometera.
Si pronto non me levades
¡ay! morrerei de tristeza,
soia, nunha terra estraña
donde estraña me alomean,
donde todo canto, miro,
todo me dice ¡Estranxeira!
¡Ay! miña probe casiña!
¡Ay! miña vaca vermella,
años que balás nos montes
pombas qu´arrulás nas eiras,
mozas que atruxás bailando
redobre das castañetas,

[…]

¡Ai! quen fora paxariño
de leves alas lixeiras
¡Ai! con que prisa voara
toliña de tan contenta,
para cantar á alborada
nos campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
partira como unha frecha,
sin medo as sombras da noite,
sin medo a noite negra;
e que chovera ou ventara,
e que ventara ou chovera,
voaría, voaría
hasta que alcansase a vela.
Pero non son paxariño
e irei morrendo de pena,
xa en lagrimas convertida,
xa en sospiriños desfeita.

[…]

Non permitás que aquí morra,
airiños da miña terra,
que inda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños, aires,
que dimpois de morta sea
e aló polo campo santo,
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
runxindo antre a folla seca,
ou murmurando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
Heivos de berrar: “ ¡Airiños,
airiños, levaime a ela!

Arietta, arietta, aria

Arietta, arietta, aria,
arietta della mia terra;
arietta, arietta, aria,
arietta, portami da lei.

Senza lei viver non posso,
non posso viver contenta,
che ovunque io voglia andare
mi ricopre un’ombra spessa.
Mi ricopre una spessa nube,
sì gravida di tormente,
sì gravida di solitudine,
che avvelena la mia vita.
Portami via, portami via, arietta,
come una fogliolina secca,
ché secca ha reso anche me
la canicola che arde.
Ai! Se presto non mi porti via,
arietta della mia terra,
se non mi porti via, arietta,
chissà che non mi riconoscano,
ché la febbre che di me si nutre
mi va consumando lenta,
e nel mio piccolo cuore
anche lì, a tradimento, dà l’assalto.

[…]

Portami via, portamia via, arietta,
portami dove m’aspettano
una madre, che per me piange,
un padre, che senza me non ha fiato,
un fratello, per cui darei
il sangue delle mie vene,
e un amore, cui anima
e vita ho già promesso.
Se presto non mi porti via
ai! morirò di tristezza,
sola, in terra straniera,
dove straniera mi additano,
dove tutto ciò che guardo,
tutto mi dice: “Straniera”!

Ai! mia povera casetta!
Ai! mucca dal manto rossiccio,
agnelli belanti sui monti,
colombe garrule nell’aia,
ragazze ballando in cori d’allegria,
risuonare di castagnole.

[…]

Ai! Se fossi un passerotto
con lievi ali leggere,
Ai! con che fretta volerei
quasi folle di contentezza,
per cantare all’aurora
nei campi della mia terra!
Ora stesso partirei
partirei come una freccia,
sfidando l’ombra della notte,
sfidando la notte nera,
con la pioggia o con il vento,
con il vento o con la pioggia,
volerei, volerei
fino a raggiungere la vela.
Ma non sono un passerotto
e andrò morendo di pena,
già in lacrime convertita
già in sospiri disfatta.

[…]

Non permettere ch’io muoia qui,
arietta della mia terra,
ché penso anche che da morta,
sospirerò per lei.
Penso anche, arietta, aria,
che dopo che io sia morta
là nel camposanto,
dove m’abbiano sepolta,
passeggerai per la notte silenziosa
ruggendo tra le foglie secche,
o mormorando timorosa
in mezzo ai bianchi teschi;
e anche dopo ch’io sia morta,
arietta della mia terra,
ti griderò: “Arietta,
arietta, portami da lei!”.

TRADUCIÓN AO ITALIANO DE FABIO BARBERINI

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

DESCARGAR CARTEL-POEMA

descargar-pdf
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

< VOLVER A ROSALÍA É MUNDIAL