Airiños, airiños, aires
Airiños, airiños, aires,
airiños da miña terra,
airiños, airiños, aires,
airiños levaime a ela.
Sin ela vivir non podo,
non podo vivir contenta,
que a donde queira que vaia
cróbeme unha sombra espesa.
Cróbeme unha espesa nube
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada
que a miña vida envenena.
Levaime, levaime, airiños,
como unha folliña seca,
que seca tamén me puxo
a callentura que queima.
¡Ay! si non me levás pronto,
airiños da miña terra,
si non me levás, airiños,
quisais xa non me conesan,
que a frebe que de min come
vaime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamén traidora se ceiba.
[…]
Levaime, levaime, airiños,
levaime a donde espera
unha nai, que por min chora,
un pai que sin min n´alenta,
un irman por quen daría
a sangue das miñas venas,
e un amoriño, a quen alma
e vida prometera.
Si pronto non me levades
¡ay! morrerei de tristeza,
soia, nunha terra estraña
donde estraña me alomean,
donde todo canto, miro,
todo me dice ¡Estranxeira!
¡Ay! miña probe casiña!
¡Ay! miña vaca vermella,
años que balás nos montes
pombas qu´arrulás nas eiras,
mozas que atruxás bailando
redobre das castañetas,
[…]
¡Ai! quen fora paxariño
de leves alas lixeiras
¡Ai! con que prisa voara
toliña de tan contenta,
para cantar á alborada
nos campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
partira como unha frecha,
sin medo as sombras da noite,
sin medo a noite negra;
e que chovera ou ventara,
e que ventara ou chovera,
voaría, voaría
hasta que alcansase a vela.
Pero non son paxariño
e irei morrendo de pena,
xa en lagrimas convertida,
xa en sospiriños desfeita.
[…]
Non permitás que aquí morra,
airiños da miña terra,
que inda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños, aires,
que dimpois de morta sea
e aló polo campo santo,
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
runxindo antre a folla seca,
ou murmurando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
Heivos de berrar: “ ¡Airiños,
airiños, levaime a ela!
Airets, airets, aires
Airets, airets, aires,
airets de terra meva,
airets, airets, aires,
airets, meneu-me a ella.
Sens d’ella no puc viure,
no puc viure contenta,
que onsevulla que m’arribi
em cobreix una ombra espessa.
Em cobreix un espès núvol,
prenys tan de temperis,
tan prenys de recances
que el viure a verí ofrena.
Meneu-me, airets, meneu-me,
com una fulleta seca,
que en seca així em fou muda
fogot que en cald m’abrusa.
Ai! Si no em meneu ben tost,
airets de terra meva,
si no em meneu, airets,
tal volta ja no em coneguin,
car la febre que de mi es peixa
ben a pleret m’aflama,
i en el meu cor menudet
també s’esmuny amb trama.
[…]
Meneu-me, airets, meneu-me,
meneu-me allí on espera
una mare, que per mi plora,
un pare que sens de mi es corseca,
un germà per qui ben daria
la sang de les meves venes,
i un dolç amor a qui ànima
i vida ja les vaig prometre.
Si ben tost no em meneu,
ai! moriré de pena,
sola, en forana terra
on forana em senyalen,
on tot el que contemplo,
em diu tot: estrangera!
Ai, pobra caseta meva!
Ai, roja vaca meva,
anyells que beleu als monts
coloms que parrupeu a l’era,
noies que amb rauxa balleu,
redoblar de castanyetes.
[…]
Ai! qui fos un moixonet
de lleus ales lleugeres,
ai! si amb afany no volaria
orada de tan contenta,
per cantar a l’albada
als camps de terra meva!
Ara mateix partiria,
partiria com una fletxa,
sense por de la nit d’ombra,
sense por de la nit negra;
i malgrat pluja o vent,
i malgrat vent o pluja,
volaria, volaria
fins a assolir la vela.
Però no sóc un moixonet
i em marfondré de pena,
ara en llàgrimes mudada,
adés en sospirs desfeta.
[…]
No permeteu que aquí mori,
airets de terra meva,
que penso que tot i morta
sospiraré per ella.
També penso, airets, aires,
que llavors que morta sia
allí en redol al cementiri,
on em vulguin sebollida,
passeu en la nit callada
en fullaraca brogida,
o mormolant porucs
entre calaveres blanquines;
i quan sia ja ben morta,
airets de terra meva,
us xisclaré: “Airets,
airets, meneu-me a ella!”.
TRADUCIÓN AO CATALÁN DE JOAN FONTANA I TOUS
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
DESCARGAR CARTEL-POEMA
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .