Adiós ríos, adiós fontes
Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña d’o meu contento.
Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.
Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!
[…]
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
[…]
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
[…]
¡Adiós tamén, queridiña…
Adiós por sempre quizáis!…
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!
ΑΝΤΙΟ ΠΟΤΑΜΙΑ, ΑΝΤΙΟ ΣΑΣ ΠΗΓΕΣ
Αντίο σας ποτάμια, αντίο σας πηγές
Αντίο ρυάκια μου μικρά
Αντίο φως των ματιών μου
δεν ξέρω πότε θα σας δω ξανά
Ω! Γη μου, γη μου
γη που μ’ έχεις αναθρέψει
περιβολάκι που τόσο αγάπησα
συκιά που χω φυτέψει
Λιβάδια, ποτάμια, άλση
πευκοδάση που ο άνεμος λυγά
πουλάκια που κελαηδάτε
της χαράς μου σπιτικά
Μύλοι με κάστανα
ξάστερες νύχτες φεγγαριού
καμπάνες που κουδουνίζετε
στην εκκλησούλα του χωριού
Ανθούς βατομουριάς
που στην αγάπη έδινα
μονοπάτια στις καλαμποκιές
Έχετε γεια, ες αεί, έχετε γεια
Έχετε γεια μεγαλεία, έχε γεια χαρά
Αφήνω το σπίτι που χα γεννηθεί
αφήνω το χωριό που τόσο ξέρω
για έναν κόσμο που δεν έχω ξαναδεί
Αφήνω τους φίλους μου για τους ξένους
Αφήνω για τη θάλασσα στεριά
Αφήνω κι ότι άλλο αγαπώ
Ποτέ να μην σας άφηνα ξανά!
[…]
Αντίο, αντίο, φεύγω
του νεκρολείβαδου ασφολίδια
όπου τον γονιό μου χω κηδέψει
λουλούδια που τόσο αγάπησα
γη που όλους μας έχεις θρέψει
[…]
Ακούγονται πια μακριά, πολύ μακριά
του κάμπου οι καμπάνες
για μένα, αχ, το δυστυχή
που ποτέ δεν χτυπήσω πια
[…]
Έχε γεια και συ αγαπημένη
αντίο, ίσως για πάντα πια
εσένα χαιρετώ με δάκρια
πέρα στην ακροθαλασσιά
Μην με λησμονήσεις ποτέ κυρά
κι αν από νόστο αποθάνω
τόσα μίλια στα βαθιά
Σπιτικό μου, στέγη μου γλυκιά
TRADUCIÓN AO GREGO DE CHRISTOS KOTSAKOPOULOS
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
DESCARGAR CARTEL-POEMA
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .