Adiós ríos, adiós fontes
Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña d’o meu contento.
Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.
Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!
[…]
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
[…]
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
[…]
¡Adiós tamén, queridiña…
Adiós por sempre quizáis!…
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!
Agur ibai, agur iturri
Agur, ibai; agur, iturri;
agur, erreka txiki;
agur, nire begietako bista,
ez dakit noiz elkar ikusiko dugun.
Nire lurra, nire lurra,
non ni hazi nintzen lurra,
hainbeste maite dudan ortutxo,
landatutako pikutxoak.
Larre, ibai, zuhaizti,
haizeak mugitzen dituen pinudi,
txio egiten duten txori,
nire pozaren etxe.
Gaztainadietako iturri,
ilargi argi gau argi,
bertako eleizatxoaren
txirrin kanpaitxo.
Sasietako masusta
nire maiteari nik ematen nizkionak,
artoaren arteko bidetxo,
agur, betirako agur!
Agur, aintza! Agur, poza!
Jaio nintzen etxea uzten dut,
ezagutzen dudan herria uzten dut,
ikusi ez dudan munduagatik!
Lagunak ezezagunengatik uzten ditut,
ibarra itsasoagatik uzten dut;
maite dudana, beraz, uzten dut…
Nork ahalko luke ez utzi!
[…]
Agur, agur, banoa,
hilerriko loretxo,
non nire aita lurperatu zen,
hainbeste musukatu dudan belartxo,
hazi gaituen lurtxo.
[…]
Urruti, oso urruti, entzuten dira jada,
sagastiko kanpaiak;
niretzat, ai!, gizajo,
ez dute gehiago jo behar.
[…]
Agur, ere, maitetxo…
agian agur betirako!
negarrez diotsut agur hau
itsasertzetik.
Ez ahaztu, maitetxo,
bakardadez hiltzen banaiz…
itsas barnean hain urrun…
Nire etxetxo! Nire etxe!
TRADUCIÓN AO EUSQUERA DE MARIA MENTXAKA ELORDUI
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
DESCARGAR CARTEL-POEMA
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .