A liña de achegamento progresivo entre o suxeito da enunciación e o eu autorial alcanza o seu punto culminante nesta obra de aceirado realismo. Xa non hai pantallas nin cortinas. Continúa a épica da emigración, pero agora faise máis dura a simboloxía nacional en “Los robles”. A perda, o fracaso, o pesimismo, tanto persoais coma comunais, enchen este libro de poemas que é colofón extraordinario a toda unha vida e a toda unha obra.