Airiños, airiños, aires

Airiños, airiños, aires,
airiños da miña terra,
airiños, airiños, aires,
airiños levaime a ela.

Sin ela vivir non podo,
non podo vivir contenta,
que a donde queira que vaia
cróbeme unha sombra espesa.
Cróbeme unha espesa nube
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada
que a miña vida envenena.
Levaime, levaime, airiños,
como unha folliña seca,
que seca tamén me puxo
a callentura que queima.
¡Ay! si non me levás pronto,
airiños da miña terra,
si non me levás, airiños,
quisais xa non me conesan,
que a frebe que de min come
vaime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamén traidora se ceiba.

[…]

Levaime, levaime, airiños,
levaime a donde espera
unha nai, que por min chora,
un pai que sin min n´alenta,
un irman por quen daría
a sangue das miñas venas,
e un amoriño, a quen alma
e vida prometera.
Si pronto non me levades
¡ay! morrerei de tristeza,
soia, nunha terra estraña
donde estraña me alomean,
donde todo canto, miro,
todo me dice ¡Estranxeira!

¡Ay! miña probe casiña!
¡Ay! miña vaca vermella,
años que balás nos montes
pombas qu´arrulás nas eiras,
mozas que atruxás bailando
redobre das castañetas,

[…]

¡Ai! quen fora paxariño
de leves alas lixeiras
¡Ai! con que prisa voara
toliña de tan contenta,
para cantar á alborada
nos campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
partira como unha frecha,
sin medo as sombras da noite,
sin medo a noite negra;
e que chovera ou ventara,
e que ventara ou chovera,
voaría, voaría
hasta que alcansase a vela.
Pero non son paxariño
e irei morrendo de pena,
xa en lagrimas convertida,
xa en sospiriños desfeita.

[…]

Non permitás que aquí morra,
airiños da miña terra,
que inda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños, aires,
que dimpois de morta sea
e aló polo campo santo,
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
runxindo antre a folla seca,
ou murmurando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
Heivos de berrar: “ ¡Airiños,
airiños, levaime a ela!

Aeredda, aeredda, àera

Aeredda, aeredda, àera,
aeredda de sa terra mea;
aeredda, aeredda, àera,
aeredda, giughe·mi·nche inche issa.

Sena de issa campare non potzo,
non potzo istare cuntenta,
ca a ue si siat chi andare chèrgia
mi cugùgiat un’umbra carca,
Mi cugùgiat una nue carca,
gasi gràida de turmentos,
gasi gràida de soledade,
chi abbenenat sa vida mea.
Lea·mi·nche, lea·mi·nche, aeredda
Comente una fogighedda sica,
ca sica at fatu finas a mie
sa calentura chi brùsiat.
Ohi! Si no mi nche leas deretu,
aeredda de sa terra mea,
si no mi nche leas, aeredda,
baddu si m’ant a connòschere,
ca sa calentura chi mi nch’est mandighende
mi nch’est ispetende a bellu,
e in su corigheddu meu
finas, traitora, si nch’intrat.

[…]

Lea·mi·nche, lea·mi·nche, aeredda,
a ue mi sunt isetende
una mama, chi pranghet pro mene,
unu babbu, chi sena de mene non tenet alenu,
unu frade, chi li dia dare
su sàmbene de sas venas meas,
e un’amore, chi s’ànima
e sa vida l’apo impromìntidu.
Si no mi nche leas luego
Ohi! Apo a mòrrere de tristura,
a sa sola, in terra istràngia
in ue mi mirant che istràngia,
in ue totu su chi miro,
totu mi narat “Istràngia”!

Ohi! Mischina sa domighedda mea!
Ohi! Sa baca mea ispana,
angiones chi melades in sos montes,
columbas bolende in sas argiolas,
pitzinnas chi abboghinades ballende
a tzocos de nàcaras.

[…]

Ohi! si essere unu pugioneddu
Cun alas sùtiles e lèbias,
Ohi! Cun canta presse dia bolare
Ammachiada de cuntentesa manna,
pro cantare a s’arbèschida
in sos campos de sa terra mea!
Como etotu dia mòere,
dia mòere comente una fritza,
sena tìmere sas umbras de sa note,
sena tìmere sa note niedda;
e finas si fagheret abba o bentu
e si fagheret bentu e abba,
dia bolare, dia bolare,
finas a cròmpere a la bìdere.
Ma non so unu pugioneddu
E m’apo a mòrrere de afrigimentu,
giai in làgrimas cunvertida
giai in suspiros iscontza.

[…]

Non cunsentas chi mòrgia inoghe,
aeredda de sa terra mea,
ca pesso chi finas morta,
apo a suspirare pro issa.
Pesso finas, aeredda, àera,
chi pustis chi morta so
e in cuddae in su campusantu,
in ue m’ant a interrare,
as a colare in sa note muda,
sulende in mesu de sa fògia sica,
o memulende timorosa
in mesu de concas de mortu biancas;
e finas pustis morta,
aeredda de sa terra mea,
t’apo a abboghinare: “Aeredda,
aeredda, lea·mi·nche inche issa!”

TRADUCIÓN AO SARDO DE DIEGU CORRÀINE

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

DESCARGAR CARTEL-POEMA

descargar-pdf
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

< VOLVER A ROSALÍA É MUNDIAL