Airiños, airiños, aires

Airiños, airiños, aires,
airiños da miña terra,
airiños, airiños, aires,
airiños levaime a ela.

Sin ela vivir non podo,
non podo vivir contenta,
que a donde queira que vaia
cróbeme unha sombra espesa.
Cróbeme unha espesa nube
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada
que a miña vida envenena.
Levaime, levaime, airiños,
como unha folliña seca,
que seca tamén me puxo
a callentura que queima.
¡Ay! si non me levás pronto,
airiños da miña terra,
si non me levás, airiños,
quisais xa non me conesan,
que a frebe que de min come
vaime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamén traidora se ceiba.

[…]

Levaime, levaime, airiños,
levaime a donde espera
unha nai, que por min chora,
un pai que sin min n´alenta,
un irman por quen daría
a sangue das miñas venas,
e un amoriño, a quen alma
e vida prometera.
Si pronto non me levades
¡ay! morrerei de tristeza,
soia, nunha terra estraña
donde estraña me alomean,
donde todo canto, miro,
todo me dice ¡Estranxeira!

¡Ay! miña probe casiña!
¡Ay! miña vaca vermella,
años que balás nos montes
pombas qu´arrulás nas eiras,
mozas que atruxás bailando
redobre das castañetas,

[…]

¡Ai! quen fora paxariño
de leves alas lixeiras
¡Ai! con que prisa voara
toliña de tan contenta,
para cantar á alborada
nos campos da miña terra!
Agora mesmo partira,
partira como unha frecha,
sin medo as sombras da noite,
sin medo a noite negra;
e que chovera ou ventara,
e que ventara ou chovera,
voaría, voaría
hasta que alcansase a vela.
Pero non son paxariño
e irei morrendo de pena,
xa en lagrimas convertida,
xa en sospiriños desfeita.

[…]

Non permitás que aquí morra,
airiños da miña terra,
que inda penso que de morta
hei de sospirar por ela.
Aínda penso, airiños, aires,
que dimpois de morta sea
e aló polo campo santo,
donde enterrada me teñan,
pasés na calada noite
runxindo antre a folla seca,
ou murmurando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda dimpois de mortiña,
airiños da miña terra,
Heivos de berrar: “ ¡Airiños,
airiños, levaime a ela!

Ventetoj, ventetoj, ventoj

Ventetoj, ventetoj, ventoj,
ventetoj de mia lando,
ventetoj, ventetoj, ventoj,
ventetoj alportu min tien.

Sen ĝi mi vivi ne povas,
mi ne povas vivi kontenta,
ĉar kien ajn mi iru,
kovras min densa ombro.
Min kovras densa nubo
tiom plenplena de tempestoj,
tiom de solecmomentoj plenplena,
ke mian vivon venenas.
Portu min, portu min, ventetoj,
samkiel folieton sekan,
kiel seka mi fariĝis
pro varmego, kiu bruligas.
Aj! se vi ne baldaŭ min portas,
ventetoj de mia lando,
se vi ne min portas, ventetoj,
ili eble ne plu konus min,
ĉar la febro, kiu el mi manĝas
konsumas min malrapide,
kaj en mia eta koro
perfide ankaŭ ekscesas.

[…]

Portu min, portu min, ventetoj,
portu min, kien min atendas
patrino, kiu pro mi ploras,
patro, kiu sen mi ne spiras,
frato, por kiu mi donus
la sangon de miaj vejnoj,
kaj amanto, al kiu animon
kaj vivon mi promesis.
Se vi ne min baldaŭ portas
aj! mi mortos pro malgajo,
sola en fremda lando,
kie min fremda ili nomas,
kie ĉio, kion mi rigardas,
diras al mi: ”Fremdulino!”

Aj! mia malriĉa dometo!
Aj! mia blonda bovino,
ŝafetoj, kiuj blekas en la monto,
kolomboj, kiuj kveras en la bedoj,
knabinoj, kiuj ekkrias el ĝuo
dancante kun frapo de klakiletoj.

[…]

Aj! se mi nur povus esti birdeto
de malpezaj leviĝaj flugiloj.
Aj! kun kiom da hasto mi flugus
ekzalta kun tiom da viglo,
por kanti al la aŭroro
en la kampoj de mia lando!
Mi tuj ĝisirus,
mi ĝisirus samkiel sago,
sen timo al la ombroj de la nokto,
sen timo al la nigra nokto;
eĉ se pluvus eĉ se ventus,
eĉ se ventus eĉ se pluvus,
mi flugus, mi flugus
ĝis, ke mi atingu ĝin vidi.
Sed mi ne estas birdeto
kaj mi mortados pro bedaŭro,
jam mi en larmoj turnita,
jam mi en suspiretoj detruita.

[…]

Ne permesu, ke mi ĉi tie mortos,
ventetoj de mia lando,
ĉar mi eĉ pensas, ke malviva
mi sopiros pro ĝi.
Mi ankaŭ pensas, ventetoj, ventoj,
ke kiam mi malviva restos
tie for en tombejo,
kie oni min sepultis,
vi pasos tra la silentema nokto,
murmuregante inter sekaj folioj,
aŭ murmurante kun timo
inter blankaj kranioj;
eĉ kvankam mi longe mortis,
ventetoj de mia lando,
mi certe krios al vi: ”Ventetoj,
ventetoj, alportu min tien!”

TRADUCIÓN AO ESPERANTO DE HÉCTOR GÓMEZ PICALLOS

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

DESCARGAR CARTEL-POEMA

descargar-pdf
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

< VOLVER A ROSALÍA É MUNDIAL