Adiós ríos, adiós fontes

Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.

Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña d’o meu contento.

Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.

Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!

¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso,
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!

[…]

Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.

[…]

Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

[…]

¡Adiós tamén, queridiña…
Adiós por sempre quizáis!…
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!

Adiosu rios, adiosu funtanas

Adiosu rios, adiosu funtanas
Adiosu, trainos minores;
adiosu, mirada de sos ogros meos,
no isco cando nos amus a bìdere.

Terra mea, terra mea,
terra in ue mi nche so fatu mannu,
ortigheddu chi istimo meda,
fundigheddos de figu chi apo prantadu.

Prados, rios, arboredos,
pinos chi moet su bentu,
pugioneddos piuladores,
domighedda de su cuntentu meu.

Molinos de sa castàngia,
notes de luna craras,
campaneddas sonajolas
de sa cresiedda de inoghe.

Murigheddas de sas matas
Chi deo daia a s’amore meu,
andeleddas in mesu de su trigu,
adiosu, pro semper adiosu!

Adiosu, glòria! Adiosu, consolu!
So lassende sa domo in ue so nàschidu,
so lassende sa bidda chi connosco,
pro unu mundu chi no apo bidu mai!

So lassende amigos in càmbiu de istràngios,
so lassende sa badde in càmbiu de su mare,
so lassende, in fines, totu su chi istimo…
si aere pòdidu a non lassare!

[…]

Adiosu, adiosu, ca mi nche so andende,
erbighedda de campusantu,
in ue ant interradu a babbu meu,
erbighedda chi apo semper basadu,
terra chi nos nch’at fatu mannos.

[…]

Giai s’intendent a largu, a largu meda,
sas càmpanas de su frutale;
pro mene, ohi! mischinu,
no ant a sonare mai prus.

[…]

Adiosu finas a tie, prenda mea…
Adiosu pro semper forsis…
Ti naro custu adiosu pranghende
dae s’oru de su mare.

No mi nch’ismèntighes, prenda mea,
si mòrgio de soledade…
legas medas a tesu in su mare…
Domighedda mea! Su foghile meu!

TRADUCIÓN AO SARDO DE DIEGU CORRÀINE

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

DESCARGAR POEMA-CARTEL

descargar-pdf
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

< VOLVER A ROSALÍA É MUNDIAL