Adiós ríos, adiós fontes

Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.

Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña d’o meu contento.

Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.

Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!

¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso,
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!

[…]

Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.

[…]

Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

[…]

¡Adiós tamén, queridiña…
Adiós por sempre quizáis!…
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!

Adiaŭ riveroj, adiaŭ, fontoj

Adiaŭ, riveroj; adiaŭ, fontoj;
adiaŭ, etaj rojoj;
adiaŭ, vidaĵo de miaj okuloj;
scias mi ne kiam ni intervidiĝos.

Mia lando, mia lando,
lando, kie mi elkreskis,
agretejo kiun mi tiom amas,
figarbetoj kiujn mi plantis.

Paŝtejoj, riveroj, arbaroj,
pinoj movataj de la vento,
kvikemaj birdetoj,
dometo de mia kontento.

Muelejoj de la kaŝtanejoj,
helaj noktoj de lunlumo,
sonoriletoj sonoremaj,
de la loka kapeleto.

Plurfruktetoj de rubusoj,
kiujn mi al mia amo donis,
etaj vojoj inter la maizo,
adiaŭ, porĉiama adiaŭ!

Adiaŭ, gloro! Adiaŭ, kontento!
Mi forlasas mian naskodomon,
mian vilaĝon, kiun mi konas,
por mondo, kiun mi ne vidis!

Mi forlasas amikojn por fremduloj,
la riverbordon por la maro;
forlasas mi, nu, kion mi amegas…
se mi nur povus ne forlasi!

[…]

Adiaŭ, adiaŭ, mi adiaŭas,
herbetoj de la tombejo,
kie mian patron oni sepultis,
herbetoj kiujn mi tiom kisis,
landeto kiu min bredis.

[…]

Oni aŭdas lontane, tre lontane,
la sonorilojn el Pomar;
por mi, aj! kompatinda,
neniam plu sonoros ili.

[…]

Adiaŭ ankaŭ, mia kara…
porĉiama adiaŭ, eble!…
Mi adiaŭas plorante
ekde la bordeto de l’maro.

Ne forgesu min, mia kara,
se mi mortas pro soleco…
tiom da leŭgoj en la maro…
Mia kara dometo!, mia hejmo!

TRADUCIÓN AO ESPERANTO DE HÉCTOR GÓMEZ PICALLOS

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

DESCARGAR CARTEL-POEMA

descargar-pdf
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

< VOLVER A ROSALÍA É MUNDIAL